ΤΟ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟ ΚΑΡΜΑ

Ο Τσοχάν Σεράπειος μιλώντας για το "επιστρεφόμενο" Κάρμα και σχετίζοντας ιδιαίτερα αυτό με το αναφερόμενο στην Παλαιά Διαθήκη: "αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα έως τρίτης και τέταρτης γενεάς", μας δίνει τα πιο κάτω:

"….. Αυτός ο Νόμος (του επιστρεφόμενου Κάρμα) επαναλήφθηκε από τον Μωϋσή στη Δεύτερη Εντολή (του Δεκάλογου) όταν προειδοποίησε τα τέκνα του Ισραήλ εναντίον της ειδωλολατρίας. Δηλαδή, την απατηλότητα των φυσικών αισθήσεων που αντικαθιστούν τη Θεία ΄Οραση των πνευματικών αισθήσεων, και είπε ότι οι αμαρτίες τους θα τους επισκέπτονται μέχρι της "τρίτης και τέταρτης γενεάς". Αντίθετα από τη σημερινή λεκτική που υπονοεί κληρονομικές ταλαιπωρίες εντελώς ασυμβίβαστες με τη Θεία Δικαιοσύνη, η εσωτερική σημασία του κειμένου είναι ότι, κάθε ιδιώτης οφείλει να δώσει λόγο για την παράβαση του Κοσμικού Νόμου επί τόσες διαβιώσεις όσες χρειάζονται για την ισοστάθμιση αυτής της ενέργειας…".

-------------------------

Τα πιο κάτω του Κοσμοσωτήρα ημών Ιησού Χριστού, που δόθηκαν στους μαθητές του Summit Lighthouse, μας διαφωτίζουν περισσότερο για το προκείμενο.

"Πριν από αιώνες, στην παλαιότερη Βαβυλώνα, είδα μητέρα να κρατά στα χέρια της μικρό παιδί με νοητική στέρηση που δε μπορούσε να μιλά ή να κινεί ελεύθερα τα μέλη του σώματός του. ΄Εβγαζε ανατριχιαστικές κραυγές και ασυνάρτητους ήχους που όχι μόνο τρόμαζαν τη μητέρα του αλλά επίσης προκαλούσαν φρίκη στους παρευρισκόμενους που παρατηρούσαν τη δύσμοιρη γυναίκα με λύπη και συμπάθεια.

"Στεκόμουν εκεί στην αγορά, μεταξύ του όχλου, με έναν από τους "Λευκούς Αδελφούς" και, καθώς παρατηρούσαμε και οι δύο το φαινόμενο, ανταλλάσσαμε σιωπηλά σκέψεις, και αυτό για να μη δώσουμε νύξη στους άλλους για τι ακριβώς ενδιαφερόμασταν.

Καθώς τα βλέμματά μας συγκεντρώνονταν στην μητέρα και στο τέκνο της, οι ψυχές μας διείσδυαν στο παρελθόν και παρουσίασαν μπροστά στα μάτια μας την αιτία της παρούσας δεινοπάθειας αυτής της γυναίκας, της οποίας η δυστυχία φαίνονταν περίτρανα στο πρόσωπό της.

"Σε ένα μεγάλο κύκλο Φωτός που διαγράφονταν στον ορίζοντα, διακρίναμε τα μητρώα των Κυρίων της Ακάσα. Είδαμε τα αρχεία των προηγούμενων διαβιώσεων αυτής της γυναίκας να εκτυλίσσονται μπροστά μας το ένα μετά το άλλο και γνωρίσαμε με λεπτομέρεια αυτό που ήταν μυστήριο για τους άλλους καθώς και γι αυτή την ίδια τη μητέρα.

"Είδαμε μία νεαρή πριγκίπισσα, ντυμένη με ακριβά, εξαίσιας τέχνης ρούχα, να περιβάλλεται με αγάπη και στοργή από τους γονείς της καθώς και από τους αδελφούς της. Είδαμε επίσης, ότι αυτή, καθώς περνούσε ο καιρός, απέβαινε όλο και περισσότερο ατίθαση έναντι της ευπρέπειας και της αγαθής ζωής του περιβάλλοντος των ανακτόρων του πατέρα της. Παρατηρήσαμε τον τρόπο με τον οποίο αυτή κοίταζε με ακόλαστη επιθυμία, μερικούς από τους νεαρούς φύλακες και υπηρέτες που ήταν στην υπηρεσία του πατέρα της, έναν από τους οποίους εξανάγκασε να έρθει σε επιμιξία μαζί της, με μυστικότητα και σε απόκρυφα μέρη των ανακτόρων.

"Παρατηρήσαμε πώς αυτή, αργότερα, καθώς η φύση ακολουθούσε την πορεία της, έφερε στη ζωή ένα βρέφος, του οποίου ο δράστης δεν εξακριβώθηκε ποτέ. Η ευγενική όμως παρουσία αυτού του τέκνου με το ωραίο του πρόσωπο και την αρτιμέλεια του σώματός του, συνέτεινε κατά πολύ ώστε να ελαττωθεί η θλίψη του Βασιλιά και της Βασίλισσας, στους οποίους εγέρθηκε η ελπίδα ότι, ίσως τώρα η θυγατέρα τους, λόγω του βρέφους, θα έκανε αυτό που πρέπει στη ζωή της και παρ όλο που οι περιστάσεις ήταν πολύ δυσάρεστες, θα κατανοούσε κάποια βαθύτερη έννοια της Ζωής, καθώς προσπαθούσε να αναθρέψει το τέκνο της.

"Κάθε τι άλλο παρά αυτό συνέβη και δεν πέρασε πολύς χρόνος όταν αυτή, στο σκοτάδι της νύχτας και σε στιγμές κατά τις οποίες δεν την έβλεπε κανείς, έριξε το τέκνο της σε ένα πηγάδι κοντά στην αυλή των ανακτόρων. Τα κλάματα και οι προσπάθειες του βρέφους να διασωθεί δεν τη συγκίνησαν καθόλου, ούτε αμέσως μετά έδειξε την ελάχιστη τύψη της συνείδησης ή έκανε καν σκέψη για τον ασυλλόγιστο αυτό φόνο, όταν έκρυψε το πτώμα του βρέφους σε κάποιο σκοτεινό μέρος των ανακτόρων, κάτω από τη γη.

"Καθώς περνούσαν τα χρόνια, άρχισε σιγά σιγά να αισθάνεται κάποια λύπη για την πράξη της, καθώς και πόθο για την επανάκτηση της ψυχής που τόσο σκληρά, με τα χέρια της, σκότωσε. Αυτό δεν της δόθηκε τότε, αλλά ούτε και αργότερα, και καθώς οι διαβιώσεις ακολουθούσαν η μία την άλλη, ο πόθος της γι αυτό γίνονταν εντονότερος, με τον αδέκαστο Νόμο όμως, αρνούμενο να της εμπιστευθεί εκ νέου εκείνο που άλλοτε της δόθηκε και αυτή το σκότωσε. ΄Επρεπε τώρα, δια μέσου του καθαρτηρίου πυρός του πόνου και της οδύνης, δια μέσου της εκκαθαριστικής εμπειρίας της ζωής να φτάσει στο σημείο εκείνο όπου θα μάθαινε το μάθημα ότι η ζωή είναι Αγάπη, και με την πάροδο του χρόνου, δια μέσου της δοκιμασίας και των δακρύων να μπορέσει να της εμπιστευθεί, εκ νέου, την ψυχή που είχε άλλοτε και απώθησε…".