Ομιλία που έδωσε τον Ιούλιο του 1961.
"…. Επιτρέψτε Μου να σας πω ότι πολλοί από τους ασκητές που ήταν αυστηρά υποταγμένοι στο νόμο της εγκράτειας, τόσο ώστε να απονεκρώνουν το σώμα και να πεθαίνουν με ένδυμα φτιαγμένο από τρίχες κατσίκας, αλλά οι οποίοι ΔΕΝ κατόρθωσαν τη νέκρωση του αισθητικού και του νοητικού τους σώματος, δεν έφτασαν στα ύψη άλλων που, αν και υπήρξαν αμελείς ως προς την εγκράτεια, όμως ήταν περισσότερο ακριβείς και αυστηρότεροι σε ό,τι αφορά τη μεταρσίωση της ψυχής.
Σκεφτείτε αυτό καλά, γιατί μετά το θάνατο δεν παίρνετε μαζί σας το σαρκικό φορέα αλλά την ψυχή σας.
Πολλοί από τους μονάζοντες (άντρες και γυναίκες) που υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε ορισμένες εγκράτειες και φυσικές αποστερήσεις αλλά είναι γεμάτοι πίκρα, φανατισμό, πνευματική υπερηφάνεια και αλαζονεία, όταν το σώμα τους τοποθετηθεί στο φέρετρο του θανάτου, η ψυχή (που είναι το μόνο που απέμεινε να παρουσιαστεί προ της Καρμικής Επιτροπής) βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι μπορούσε να είναι αν ζούσε μια ευχάριστη, γεμάτη χάρες ζωή και επέστρεφε στον "οίκο" σαν ψυχή, μέσα στην οποία θα υπήρχε κάποια ομοιότητα ανεκτικότητας, ανεξιθρησκίας και ειρήνης.
Υπάρχει ισορρόπηση στο Νόμο. Αυστηρή εγκράτεια και τέλεια ηθικότητα προς τους κανόνες της σαρκικής συμπεριφοράς, είναι επιθυμητές και άξιες επαίνου και ενθάρρυνσης ΕΑΝ συνδυάζονται και ευθυγραμμίζονται με τις αρετές εκείνες της ψυχής που θα την ανυψώσουν προς την τελειότητα.
΄Αν όμως συμβαίνει το αντίθετο και γίνονται πρόξενοι πληγών προς αυτήν, η αποχή είναι προτιμότερη…".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου